Πέφτουν τα μαλλιά μου! Αλωπεκία, τι είναι και που οφείλεται!

Φυσιολογικά το τριχωτό της κεφαλής μας έχει 100 000 με 150 000 τρίχες, αριθμός ο οποίος είναι γραμμένος στο DNA μας. Η τρίχα, πρακτικά περνάει από 3 φάσεις, την αναγενή, την καταγενή και την τελογενή. Η τελευταία φάση κρατάει 2-4 μήνες και αφορά την απόπτωση των τριχών. Φυσιολογικά, ο μέσος άνθρωπος χάνει ημερησίως 25-60 τρίχες και αναγεννά αριθμό ίδιο με αυτόν που χάνει με αποτέλεσμα ο αριθμός των τριχών να παραμένει ίδιος περίπου.

Η τριχόπτωση συνήθως είναι παροδική και γίνεται πιο έντονη στις περιόδους αλλαγής του καιρού (άνοιξη και φθινόπωρο). Βέβαια με το πέρασμα των χρόνων και το γήρας ο αριθμός των τριχών σταδιακά μειώνεται. Η αλωπεκία μπορεί να είναι οξεία ή χρονία και μπορεί να οφείλεται σε κληρονομικότητα (ανδρογενετική αλωπεκία), σε ψυχολογικό σοκ, σε αλλαγή του ορμονικού μας προφίλ, σε τοκετό, στην απώλεια βάρους, σε έλλειψη ορισμένων μετάλλων και ιχνοστοιχείων από τον οργανισμό, σε ορισμένες ασθένειες καθώς και ορισμένα φάρμακα.

Η ανδρογενετική αλωπεκία είναι η μορφή που χρήζει μεγαλύτερου ενδιαφέροντος. Η λέπτυνση των τριχών ξεκινά απο τα 12 εως και τα 40 χρόνια τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες, και έχει κληρονομικό και πολυγονιδιακό υπόβαθρο. Αξιολογείται από δερματολόγο με βάση τη μείωση της κάλυψης του τριχωτού της κεφαλής.

Για τη θεραπεία της αλωπεκίας ακολουθείται συνήθως τοπική εφαρμογή σκευασμάτων που διεγείρουν την ανάπτυξη της τρίχας και που ταυτόχρονα αναχαιτίζουν την περαιτέρω απώλεια, σε συνδυασμό με πολυβιταμινούχα συμπληρώματα διατροφής. Ταυτόχρονα προτείνεται η χρήση κατάλληλου σαμπουάν και δίδεται παράλληλη θεραπεία της σμηγματόρροιας και της ξηρής ή λιπαρής πιτυρίασης που αποτελούν αιτίες τριχόπτωσης. Η θεραπεία διαρκεί περίπου 6 μήνες με 1 χρόνο και ο γιατρός θα προτείνει λύσεις για τη διατήρηση του αποτελέσματος.

Το συχνό λούσιμο είναι μύθος ότι επιδεινώνει την τριχόπτωση, και επειδή η αλωπεκία εμπίπτει στο κομμάτι και της αισθητικής ιατρικής, βάση δίνεται στη ψυχολογία του ασθενούς. Οι βαφές, η περμανάντ, και τα προϊόντα styling είναι δυνατόν να βελτιώσουν την εικόνα του πάσχοντος χωρίς να επιβαρύνουν την τριχόπτωση, επομένως και προτείνονται. Αυτό που επηρεάζει αρνητικά είναι το βούρτσισμα και το στέγνωμα με σεσουάρ σε υψηλές θερμοκρασίες οπότε και πρέπει να αποφεύγεται.
Για οποιανδήποτε πληροφορία απευθυνθείτε στον γιατρό σας ή στον φαρμακοποιό σας, και να θυμάστε πως για την αλωπεκία θαυματουργές θεραπείες δεν υπάρχουν.

Η Ψυχολογία της Πρόωρης Εκσπερμάτισης

Ένα θέμα ταμπού. Ένα θέμα για το οποίο κανένας άντρας δεν θα ρωτήσει λεπτομέριες και βέβαια δεν θα παραδεχθεί εύκολα ότι του έχει συμβεί ποτέ. Τι ορίζεται όμως ως πρόωρη εκσπερμάτιση και βέβαια πώς εκτιμάται επακριβώς ο ικανοποιητικός χρόνος επαφής εφόσων διαφορετικά ζευγάρια έχουν μεταξύ τους και αλλιώτικα μέτρα και σταθμά? Η ψυχολογία χαρακτηρίζει ως πρόωρη εκσπερμάτιση τη δυσκολία του άντρα να ελέγχει την εκσπερμάτιση του με αποτέλεσμα να κορυφώνει πριν, κατα τη διάρκεια ή αμέσως μετά τη διείσδυση και φυσικά πριν το θελήσει ο ίδιος. Πάντα βέβαια συνεκτιμώνται η ηλικία του ανδρός, η προηγούμενη σεξουαλική εμπειρία κ.α

Τα αίτια της πρόωρης εκσπερμάτισης είναι κατά κανόνα ψυχολογικά. Είτε αυτά είναι αίτια που αφορούν το περιβάλλον και επιβάλλουν βιασύνη (παράνομη σχέση ή εφηβικοί έρωτες που δεν έχουν προσωπικό χώρο, διαμονή του ζευγαριού με περισσότερα άτομα), είτε μαθησιακά που υποδηλώνουν άγνοια του ανδρός να αναγνωρίσει τα σημεία που τον οδηγούν στην κορύφωση, ή βαθύτερα ψυχολογικά αίτια. Τα τελευταία, ανήκουν στο υποσυνείδητο και δύσκολα μπορούν να αναγνωριστούν. Συνήθως οφείλονται στην ασυνείδητη εσωτερική σύγκρουση του άντρα για το κατά πόσο θέλει πραγματικά να προσφέρει ικανοποίηση στη σύντροφό του. 

Όπως προανέφερα το θέμα της πρόωρης εκσπερμάτισης είναι ένα θέμα ταμπού και όταν το βιώνει ένας άνδρας αδυνατεί να το συζητήσει ακόμα και με τη σύντροφό του και κατ' επέκταση αδυνατεί να αναζητήσει βοήθεια. Καταλήγει λοιπόν, να είναι ένα πρόβλημα μέσα από το οποίο ο άνδρας βιώνει αυτοαπόρριψη ενώ ταυτόχρονα προσπαθώντας να αποδώσει κάπου αυτό το "λάθος" καταλήγει σε λανθασμένα ενοχικά συμπεράσματα. 

Η ζωή του ζευγαριού δυσχεραίνεται αφού δημιουργείται ένταση και απογοήτευση. Ο άντρας στην προσπάθεια του να συγκρατήσει την κορύφωση του, κατά τη διάρκεια της επαφής αποσπά την προσοχή του σε άλλα θέματα ή μπορεί να χρησιμοποιεί διάφορα μέσα όπως αναισθητικές κρέμες ή ειδικά προφυλακτικά, για να περιορίσει την αίσθηση ηδονής. Από την άλλη οι ερωτικές σύντροφοι είναι δυνατόν να μην βοηθήσουν με τη στάση τους την πρόωρη εκσπερμάτιση. Ενώ, για μια γυναίκα το προκατακτικό στάδιο είναι το πλέον σημαντικό, εντούτοις η διείσδυση είναι και αυτή σημαντική, και η πρόωρη εκσπερμάτιση μπορεί να προκαλέσει απογοήτευση, ανησυχία και να οδηγήσει σε αυθαίρετα λανθασμένα συμπεράσματα του τύπου, "δεν με αγαπάει αρκετά", "Κοιτάει μόνο τη δικιά του ικανοποίηση" κ.α.

Η πρόωρη εκσπερμάτιση είναι ένα πρόβλημα που λύνεται θεραπευτικά και είναι σημαντικό όσοι πάσχουν από αυτή την πάθηση να μην συμβιβάσουν μια ζωή με αυτό σαν δεδομένο. Βέβαια , όπως συμβαίνει σε όλα τα ψυχογενή προβλήματα επιβάλλεται πρώτα ο πάσχων να ενδιαφέρεται και να θέλει πραγματικά να λύσει το παρών πρόβλημα. 

Αντίσταση στην ινσουλίνη. Το κλειδί για την απώλεια βάρους???

Ένας όρος που τα τελευταία χρόνια κατακλύζει ραγδαία την κοινωνία μας και στα μάτια ημιμαθών φαίνεται να είναι η δέση και η λύση του προβλήματος της παχυσαρκίας. Η αντίσταση στην ινσουλίνη εκφράζει την ανικανότητα των κυττάρων να προσλάβουν την εκκρινόμενη από το πάγκρεας ινσουλίνη, την βασικότερη κατά γενική ομολογία, ορμόνη η οποία συμμετέχει στον μεταβολισμό των υδατανθράκων. Κατ΄ επέκταση, ένας οργανισμός με αντίσταση στην ινσουλίνη, αδυνατεί να καταβολίσει το μεγαλύτερο μέρος των υδατανθράκων που προσλαμβάνει με τη διατροφή. 

Οι αιτίες που προκαλούν αυτή την ανικανότητα του οργανισμού να ανταποκριθεί στην φυσιολογική κατά τα άλλα διαδικασία καταβολισμού των υδατανθράκων είναι πολλοί συμπεριλαμβανομένων γενετικών αλλά και περιβαλλοντικών καταστάσεων. Ο τρόπος ζωής, αλλά και η ίδια η παχυσαρκία αποτελούν δύο από τους σημαντικότερους. Τα λιποκύτταρα παράγουν από μόνα τους ουσίες οι οποίες δυσχεραίνουν την πρόσληψη της ινσουλίνης από τα κύτταρα ενώ από την άλλη φαίνεται ότι και το στρες επιδεινώνει την αντίσταση αυτή. Το στρες είναι μια αρχέγονη κατάσταση στην οποία ο οργανισμός ετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο και ως αποτέλεσμα, απελευθερώνει στο αίμα γλυκόζη, λιπαρά και ινσουλίνη για να μπορεί άμεσα να παράξει ενέργεια. Αυτό γίνεται μέσω της δράσης της κορτιζόλης. Προβλήματα αντίστασης στην ινσουλίνη εμφανίζονται επίσης σε  ενδοκρινικές διαταραχές, κατά τη χρήση στεροειδών φαρμάκων, κατά την εγκυμοσύνη κ.λ.π.

Η αντίσταση στην ινσουλίνη έχει συνδεθεί με την εμφάνιση, σε μεταγενέστερο στάδιο του διαβήτη τύπου ΙΙ. Πέραν όμως από τον διαβήτη, φαίνεται να συνδέεται μια σειρά διαταραχών όπως η λιπώδης διήθηση του ήπατος, το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών.  Η  ακμή, επίσης φαίνεται να αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στην αντίσταση στην ινσουλίνη. Πράγματι, η αντίσταση στην ινσουλίνη σε συνδυασμό με τη φλεγμονή αυξάνει την παραγωγή σμήγματος, επιταχύνει τη γήρανση των δερματικών κυττάρων, παρατηρείται συγκόλληση νεκρών κυττάρων και ευνοείται η ανάπτυξη βακτηρίων, τα οποία ενισχύουν την ανάπτυξη της ακμής.

Η αντίσταση στην ινσουλίνη, σε πρωταρχικά στάδια μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς την χρήση φαρμάκων τα οποία μπορεί να προκαλέσουν παρενέργειες. Εν τούτοις αν η χρήση τους είναι απαραίτητη τότε μια "καλή" επιλογή είναι η χρήση μετφορμίνης όπου οι κύριες παρενέργειες της περιορίζονται στις γαστρεντερικές διαταραχές. 

Ένα φυσικό αντιοξειδωτικό, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί επιτυχώς έναντι της αντίστασης στην ινσουλίνη είναι το λιποϊκό οξύ. Μελέτες χορήγησης λιποϊκού οξέος σε περιπτώσεις διαβήτη έχουν δείξει ότι μειώνει σημαντικά τις παρενέργειες της νόσου, με μεγαλύτερη επίδραση στην διαβητική νευροπάθεια, νεφροπάθεια και αμφιβληστροειδοπάθεια. Υπάρχουν δεκάδες μελέτες που υποστηρίζουν τη δράση του λιποϊκού οξέος και την αποτελεσματικότητά του.

Ένα πολύ σημαντικό βοήθημα επίσης για τη διατήρηση των επιπέδων της γλυκόζης στο αίμα είναι η κανέλλα. Εκχυλίσματα κανέλλας έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και δεκαετίες σε πολλές μελέτες και έχει βρεθεί ότι όχι μόνο μειώνουν τα μέσα επίπεδα της γλυκόζης, αλλά επίσης και τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων και της LDL χοληστερόλης. Παρόμοιες δράσεις παρουσιάζει και το σκόρδο του οποίου έχει βρεθεί και ο μηχανισμός δράσης. Ακόμη, υπάρχουν και κάποια ιχνοστοιχεία, τα οποία είναι απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία της ινσουλίνης. Το χρώμιο βοηθάει στη μεταφορά της γλυκόζης από την κυκλοφορία στα κύτταρα ενώ και το βανάδιο δρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το μαγνήσιο έχει βρεθεί ότι είναι σε έλλειψη σε περιπτώσεις αντίστασης στην ινσουλίνη ενώ συμπλήρωσή του καθημερινά αυξάνει τη δράση της ινσουλίνης, ενώ και οι βιταμίνες της οικογένειας Β, με κυριότερη τη βιοτίνη, βοηθούν άμεσα. Τέλος, αντίσταση στην ινσουλίνη συνοδεύεται πάντα από αυξημένο οξειδωτικό στρες. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητη η πλήρης αντιοξειδωτική κάλυψη, τόσο με βιταμίνη C όσο και με βιταμίνη Ε.

Είναι φανερό ότι η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην αντίσταση στην ινσουλίνη. Υπάρχουν όμως διατροφικοί κανόνες και συνήθειες οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί έγκαιρα η αντίσταση στην ινσουλίνη πριν προχωρήσει σε μη αντιστρεπτό σημείο. Αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, τότε μπορεί να οδηγήσει σε διαβητικά στάδια, στην εμφάνιση ακμής, πολυκυστικών ωοηθηκών, λιπώδους διήθησης και αθηροσκλήρυνσης.
Το πρώτο βήμα της αντιμετώπισης είναι η μέτρηση σημαντικών δεικτών που σχετίζονται με το πώς ο οργανισμός μας διαχειρίζεται την ινσουλίνη. Δείκτες όπως το σάκχαρο, η ινσουλίνη, η λεπτίνη, το μαγνήσιο, η hsCRP, το λιπιδικό προφίλ και η ομοκυστεΐνη μπορούν να μας δώσουν σαφείς κανόνες για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την αντίσταση στην ινσουλίνη.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον γιατρό ή τον φαρμακοποιό σας.

Είμαι, σας λέω πολύ γλυκός άνθρωπος - Τι είναι ο Διαβήτης;

Ο Διαβήτης είναι μια μεταβολική νόσος, στην οποία ο πάσχοντας εμφανίζει υψηλή συγκέντρωση γλυκόζης στο αίμα, πέραν από τις φυσιολογικές τιμές είτε γιατί ο οργανισμός δεν μπορεί να παράξει ικανή ποσότητα ινσουλίνης είτε γιατί τα κύτταρα αδυνατούν να εισπράξουν την ινσουλίνη και κατ' επέκταση το σάκχαρο από το αίμα. Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη η οποία παράγεται από τα β κύτταρα του Langerhans και είναι η βασική ορμόνη που συμμετέχει στον μεταβολισμό της γλυκόζης στον οργανισμό.

Ο Διαβητικός ασθενής παρουσιάζει πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία και έντονη εφίδρωση σαν αποτέλεσμα των υψηλών τιμών γλυκόζης στο αίμα.

Υπάρχουν δύο κύριες χρόνιες περιπτώσεις διαβήτη. Ο διαβήτης τύπου I και διαβήτης τύπου II. Ενώ στον διαβήτη τύπου I η αιτία της νόσου είναι ο εκφυλισμός των κυττάρων που παράγουν ινσουλίνη στο πάγκρεας, στον διαβήτη τύπου II η αιτία της νόσου είναι η αντίσταση των κυττάρων του οργανισμού στην ινσουλίνη. Γενικώς τα συμπτώματα που εκδηλώνονται στους δύο τύπους διαβήτη είναι τα ίδια, αυτό που διαφέρει είναι ο ρυθμός εμφάνισης τους! Στον διαβήτη τύπου I τα συμπτώματα εμφανίζονται πολύ γοργά από μερικές ημέρες εώς και κάποιες εβδομάδες ενώ στον τύπου II μπορεί να καθυστερήσουν πολύ να εμφανιστούν ή μπορεί να μην εμφανιστούν και καθόλου.

Ενώ και η δύο μορφές της νόσου είναι χρόνιες από τη δεκαετία του ´30 όπου ανακαλύφθηκε η ινσουλίνη η ποιότητα ζωής των ασθενών με διαβήτη έχει βελτιωθεί κατά πολύ! Ο διαβήτης τύπου I απαιτεί θεραπεία με ινσουλίνη η οποία συνήθως ενίεται υποδόρια ενώ στο διαβήτη τύπου II χορηγούνται φάρμακα από το στόμα σαν θεραπεία πρώτης γραμμής, όπως η μετφορμίνη, η σιταγλιπτίνη, γλυκλαζίδη, Γλυμεπυρίδη κ.α ή συνδυασμοί αυτών ενώ σαν συμπληρωματική θεραπεία μπορεί να χορηγηθεί και ινσουλίνη στις περιπτώσεις που η ανταπόκριση στα από του στόματος χορηγούμενα σκευάσματα δεν είναι επαρκής. Πριν από μερικές ημέρες ο οργανισμός τροφίμων και φαρμάκων της Αμερικής έδωσε το πράσινο φως στην κυκλοφορία ενός σκευάσματος συνδυασμού που περιέχει μετφορμίνη και σιταγλιπτίνη και το οποίο αποδίδει σταθερές δόσεις των ουσιών αυτών στο οργανισμό σε τακτά χρονικά διαστήματα με τεχνολογία ελεγχόμενης αποδέσμευσης.

Μια επικίνδυνη επιπλοκή του διαβήτη τύπου I είναι η "διαβητική κετοξέωση" η οποία οφείλεται στην υπερβολική αύξηση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα και χαρακτηρίζεται από οσμή στην ανάσα σάπιων μήλων, από βαθιά αναπνοή, ναυτία, έμετο και κοιλικό άλγος.

Στην περίπτωση του διαβήτη τύπου II, συχνά προηγείται μια άλλη κατάσταση που μπορεί να κρατήσει και χρόνια, ο προ-διαβήτης, στον οποίο ο ασθενής έχει οριακές τιμές σακχάρου στο αίμα αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί διαβητικός. Αυτή η κατάσταση μπορεί να "κοντρολαριστεί" και μόνο με σωστή διατροφή.

Ο ασθενής με διαβήτη πέραν από τη συμμόρφωση με τη φαρμακευτική αγωγή που θα επιλέξει για την περίπτωσή του ο ενδοκρινολόγος του, οφείλει να φροντίσει τη διατροφή του. Σε κάθε γεύμα του πρέπει να επιλέγει μόνο μία υδατανθρακούχα πηγή, όπως πατάτα, ρύζι, ψωμί ή μακαρόνια, αν είναι δυνατόν αυτή να είναι πλούσια σε φυτικές ίνες όπως άγριο ρύζι, ψωμί ή μακαρόνια ολική άλεσης ή τροφές με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη. Παραδείγματος χάρη, μπορεί να αντικαταστήσει την πατάτα με γλυκοπατάτα η οποία αν και γευστικά είναι πιο γλυκιά εντούτοις αποδίδει λιγότερη γλυκόζη στο αίμα. Στο διαδίκτυο υπάρχουν άφθονες λίστες με τροφές χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη.

Εν τέλει, ο διαβήτης είναι μια νόσος που αν και είναι χρόνια εντούτοις μπορεί να ελεγχθεί απόλυτα με τη σωστή φαρμακευτική αγωγή σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή.