Η Ψυχολογία της Πρόωρης Εκσπερμάτισης

Ένα θέμα ταμπού. Ένα θέμα για το οποίο κανένας άντρας δεν θα ρωτήσει λεπτομέριες και βέβαια δεν θα παραδεχθεί εύκολα ότι του έχει συμβεί ποτέ. Τι ορίζεται όμως ως πρόωρη εκσπερμάτιση και βέβαια πώς εκτιμάται επακριβώς ο ικανοποιητικός χρόνος επαφής εφόσων διαφορετικά ζευγάρια έχουν μεταξύ τους και αλλιώτικα μέτρα και σταθμά? Η ψυχολογία χαρακτηρίζει ως πρόωρη εκσπερμάτιση τη δυσκολία του άντρα να ελέγχει την εκσπερμάτιση του με αποτέλεσμα να κορυφώνει πριν, κατα τη διάρκεια ή αμέσως μετά τη διείσδυση και φυσικά πριν το θελήσει ο ίδιος. Πάντα βέβαια συνεκτιμώνται η ηλικία του ανδρός, η προηγούμενη σεξουαλική εμπειρία κ.α

Τα αίτια της πρόωρης εκσπερμάτισης είναι κατά κανόνα ψυχολογικά. Είτε αυτά είναι αίτια που αφορούν το περιβάλλον και επιβάλλουν βιασύνη (παράνομη σχέση ή εφηβικοί έρωτες που δεν έχουν προσωπικό χώρο, διαμονή του ζευγαριού με περισσότερα άτομα), είτε μαθησιακά που υποδηλώνουν άγνοια του ανδρός να αναγνωρίσει τα σημεία που τον οδηγούν στην κορύφωση, ή βαθύτερα ψυχολογικά αίτια. Τα τελευταία, ανήκουν στο υποσυνείδητο και δύσκολα μπορούν να αναγνωριστούν. Συνήθως οφείλονται στην ασυνείδητη εσωτερική σύγκρουση του άντρα για το κατά πόσο θέλει πραγματικά να προσφέρει ικανοποίηση στη σύντροφό του. 

Όπως προανέφερα το θέμα της πρόωρης εκσπερμάτισης είναι ένα θέμα ταμπού και όταν το βιώνει ένας άνδρας αδυνατεί να το συζητήσει ακόμα και με τη σύντροφό του και κατ' επέκταση αδυνατεί να αναζητήσει βοήθεια. Καταλήγει λοιπόν, να είναι ένα πρόβλημα μέσα από το οποίο ο άνδρας βιώνει αυτοαπόρριψη ενώ ταυτόχρονα προσπαθώντας να αποδώσει κάπου αυτό το "λάθος" καταλήγει σε λανθασμένα ενοχικά συμπεράσματα. 

Η ζωή του ζευγαριού δυσχεραίνεται αφού δημιουργείται ένταση και απογοήτευση. Ο άντρας στην προσπάθεια του να συγκρατήσει την κορύφωση του, κατά τη διάρκεια της επαφής αποσπά την προσοχή του σε άλλα θέματα ή μπορεί να χρησιμοποιεί διάφορα μέσα όπως αναισθητικές κρέμες ή ειδικά προφυλακτικά, για να περιορίσει την αίσθηση ηδονής. Από την άλλη οι ερωτικές σύντροφοι είναι δυνατόν να μην βοηθήσουν με τη στάση τους την πρόωρη εκσπερμάτιση. Ενώ, για μια γυναίκα το προκατακτικό στάδιο είναι το πλέον σημαντικό, εντούτοις η διείσδυση είναι και αυτή σημαντική, και η πρόωρη εκσπερμάτιση μπορεί να προκαλέσει απογοήτευση, ανησυχία και να οδηγήσει σε αυθαίρετα λανθασμένα συμπεράσματα του τύπου, "δεν με αγαπάει αρκετά", "Κοιτάει μόνο τη δικιά του ικανοποίηση" κ.α.

Η πρόωρη εκσπερμάτιση είναι ένα πρόβλημα που λύνεται θεραπευτικά και είναι σημαντικό όσοι πάσχουν από αυτή την πάθηση να μην συμβιβάσουν μια ζωή με αυτό σαν δεδομένο. Βέβαια , όπως συμβαίνει σε όλα τα ψυχογενή προβλήματα επιβάλλεται πρώτα ο πάσχων να ενδιαφέρεται και να θέλει πραγματικά να λύσει το παρών πρόβλημα. 

Αντίσταση στην ινσουλίνη. Το κλειδί για την απώλεια βάρους???

Ένας όρος που τα τελευταία χρόνια κατακλύζει ραγδαία την κοινωνία μας και στα μάτια ημιμαθών φαίνεται να είναι η δέση και η λύση του προβλήματος της παχυσαρκίας. Η αντίσταση στην ινσουλίνη εκφράζει την ανικανότητα των κυττάρων να προσλάβουν την εκκρινόμενη από το πάγκρεας ινσουλίνη, την βασικότερη κατά γενική ομολογία, ορμόνη η οποία συμμετέχει στον μεταβολισμό των υδατανθράκων. Κατ΄ επέκταση, ένας οργανισμός με αντίσταση στην ινσουλίνη, αδυνατεί να καταβολίσει το μεγαλύτερο μέρος των υδατανθράκων που προσλαμβάνει με τη διατροφή. 

Οι αιτίες που προκαλούν αυτή την ανικανότητα του οργανισμού να ανταποκριθεί στην φυσιολογική κατά τα άλλα διαδικασία καταβολισμού των υδατανθράκων είναι πολλοί συμπεριλαμβανομένων γενετικών αλλά και περιβαλλοντικών καταστάσεων. Ο τρόπος ζωής, αλλά και η ίδια η παχυσαρκία αποτελούν δύο από τους σημαντικότερους. Τα λιποκύτταρα παράγουν από μόνα τους ουσίες οι οποίες δυσχεραίνουν την πρόσληψη της ινσουλίνης από τα κύτταρα ενώ από την άλλη φαίνεται ότι και το στρες επιδεινώνει την αντίσταση αυτή. Το στρες είναι μια αρχέγονη κατάσταση στην οποία ο οργανισμός ετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο και ως αποτέλεσμα, απελευθερώνει στο αίμα γλυκόζη, λιπαρά και ινσουλίνη για να μπορεί άμεσα να παράξει ενέργεια. Αυτό γίνεται μέσω της δράσης της κορτιζόλης. Προβλήματα αντίστασης στην ινσουλίνη εμφανίζονται επίσης σε  ενδοκρινικές διαταραχές, κατά τη χρήση στεροειδών φαρμάκων, κατά την εγκυμοσύνη κ.λ.π.

Η αντίσταση στην ινσουλίνη έχει συνδεθεί με την εμφάνιση, σε μεταγενέστερο στάδιο του διαβήτη τύπου ΙΙ. Πέραν όμως από τον διαβήτη, φαίνεται να συνδέεται μια σειρά διαταραχών όπως η λιπώδης διήθηση του ήπατος, το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών.  Η  ακμή, επίσης φαίνεται να αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στην αντίσταση στην ινσουλίνη. Πράγματι, η αντίσταση στην ινσουλίνη σε συνδυασμό με τη φλεγμονή αυξάνει την παραγωγή σμήγματος, επιταχύνει τη γήρανση των δερματικών κυττάρων, παρατηρείται συγκόλληση νεκρών κυττάρων και ευνοείται η ανάπτυξη βακτηρίων, τα οποία ενισχύουν την ανάπτυξη της ακμής.

Η αντίσταση στην ινσουλίνη, σε πρωταρχικά στάδια μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς την χρήση φαρμάκων τα οποία μπορεί να προκαλέσουν παρενέργειες. Εν τούτοις αν η χρήση τους είναι απαραίτητη τότε μια "καλή" επιλογή είναι η χρήση μετφορμίνης όπου οι κύριες παρενέργειες της περιορίζονται στις γαστρεντερικές διαταραχές. 

Ένα φυσικό αντιοξειδωτικό, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί επιτυχώς έναντι της αντίστασης στην ινσουλίνη είναι το λιποϊκό οξύ. Μελέτες χορήγησης λιποϊκού οξέος σε περιπτώσεις διαβήτη έχουν δείξει ότι μειώνει σημαντικά τις παρενέργειες της νόσου, με μεγαλύτερη επίδραση στην διαβητική νευροπάθεια, νεφροπάθεια και αμφιβληστροειδοπάθεια. Υπάρχουν δεκάδες μελέτες που υποστηρίζουν τη δράση του λιποϊκού οξέος και την αποτελεσματικότητά του.

Ένα πολύ σημαντικό βοήθημα επίσης για τη διατήρηση των επιπέδων της γλυκόζης στο αίμα είναι η κανέλλα. Εκχυλίσματα κανέλλας έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και δεκαετίες σε πολλές μελέτες και έχει βρεθεί ότι όχι μόνο μειώνουν τα μέσα επίπεδα της γλυκόζης, αλλά επίσης και τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων και της LDL χοληστερόλης. Παρόμοιες δράσεις παρουσιάζει και το σκόρδο του οποίου έχει βρεθεί και ο μηχανισμός δράσης. Ακόμη, υπάρχουν και κάποια ιχνοστοιχεία, τα οποία είναι απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία της ινσουλίνης. Το χρώμιο βοηθάει στη μεταφορά της γλυκόζης από την κυκλοφορία στα κύτταρα ενώ και το βανάδιο δρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το μαγνήσιο έχει βρεθεί ότι είναι σε έλλειψη σε περιπτώσεις αντίστασης στην ινσουλίνη ενώ συμπλήρωσή του καθημερινά αυξάνει τη δράση της ινσουλίνης, ενώ και οι βιταμίνες της οικογένειας Β, με κυριότερη τη βιοτίνη, βοηθούν άμεσα. Τέλος, αντίσταση στην ινσουλίνη συνοδεύεται πάντα από αυξημένο οξειδωτικό στρες. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητη η πλήρης αντιοξειδωτική κάλυψη, τόσο με βιταμίνη C όσο και με βιταμίνη Ε.

Είναι φανερό ότι η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην αντίσταση στην ινσουλίνη. Υπάρχουν όμως διατροφικοί κανόνες και συνήθειες οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί έγκαιρα η αντίσταση στην ινσουλίνη πριν προχωρήσει σε μη αντιστρεπτό σημείο. Αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, τότε μπορεί να οδηγήσει σε διαβητικά στάδια, στην εμφάνιση ακμής, πολυκυστικών ωοηθηκών, λιπώδους διήθησης και αθηροσκλήρυνσης.
Το πρώτο βήμα της αντιμετώπισης είναι η μέτρηση σημαντικών δεικτών που σχετίζονται με το πώς ο οργανισμός μας διαχειρίζεται την ινσουλίνη. Δείκτες όπως το σάκχαρο, η ινσουλίνη, η λεπτίνη, το μαγνήσιο, η hsCRP, το λιπιδικό προφίλ και η ομοκυστεΐνη μπορούν να μας δώσουν σαφείς κανόνες για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την αντίσταση στην ινσουλίνη.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον γιατρό ή τον φαρμακοποιό σας.